πέτρες και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμένα, ες ουδένα χρήσιμα
Η θλιβερή εικόνα της ημιμάθειας

Και είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού...

Μια κριτική του σημερινού ρεύματος αρχαιόπληκτης αμάθειας και λαφαζάνικου εθνικισμού

Θερσίτης δ' έτι μούνος αμετροεπής εκολώα
Ιλιάς Β' 212


Κεντρική σελίδα -- Κανόνες για να μη τρώει τα σχόλια σας ο δράκος -- Επικοινωνία με το θηρίο
άλλες φωλιές του δράκου : Κερύνεια εναλία -- Greek Epiphanies

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Από το πηθηκισμό στη παρεξήγηση

Ε, καλά, ε; Αυτή είναι σίγουρα η παρεξήγηση στη διάρκεια ολόκληρης της τρέχουσας χιλιετίας του Ελληνισμού.


Βρε καϋμένοι, ο σκοπός δεν είναι να καρφώσεις με το ακόντιο την ασπίδα του αντιπάλου, μα τον αντίπαλο τον ίδιο. Την ασπίδα του αντιπάλου τη κτυπάς μόνο αν αυτός προλάβει και τη φέρει μπροστά για να προστατευτεί.

Που ξανακούστηκε να έχει ο αντίπαλος την ασπίδα στο πλευρό;; και μάλιστα, εσύ να κτυπάς όχι το αφύλακτο μπρόσθιο μέρος, μα ...την ασπίδα;;

Εμ, αυτά συμβαίνουν, άμα διαγράφεις όλη την ιστορική πορεία και εξέλιξη δυόμιση χιλιετιών, και νομίζεις πως πηθηκίζοντας τις κινήσεις αυτόματα θα αναβιώσει και η εποχή. Η μεγάλη παρεξήγηση που δείχνει η ταινία, δηλαδή το να κτυπάνε την ασπίδα και όχι τον αντίπαλο, δεν οφείλεται σε λειψή μελέτη που κάνανε για την αρχαία εποχή. Οφείλεται σ' αυτό τούτο το πνεύμα της αρχαίας εποχής που εμείς δεν μπορούμε πια να το βιώσουμε σε όλο του το βάθος. Π.χ., δεν μπορούμε να βιώσουμε τον κίνδυνο από ένα ακόντιο στη μάχη. Και γι' αυτό, λοιπόν, ο νους του μασκαρεμένου δεν πάει στο ότι πρέπει, βέβαια, να κτυπήσει τον αντίπαλο κι όχι την ασπίδα. Με τον ίδιο τρόπο, στην εποχή των κινητών τηλεφώνων, του διαδικτύου και των τόσων εφαρμογών του ηλεκτρισμού, δεν μπορούμε να νιώσουμε το παραμικρό δέος για ένα Δία που ρίχνει, λέει, κεραυνούς.

Πολύ φυσιολογικά, λοιπόν, όσα ακούγονται στο τέλος της παράστασης: "Μπράβο.. Εκπληκτικοί!". Ναι, διότι επρόκειτο ...για παράσταση! επρόκειτο για μίμηση!! Και η μίμηση μπορεί να είναι αληθοφανής, ή μπορεί να μην είναι. Και εφ' όσον κάπου εδώ ο Ελληνισμός συμπληρώνει πια τρεισήμιση χιλιετίες ζωής, κάθε προσπάθειά μας να μιμηθούμε τους προγόνους μας δεν μπορεί παρά να είναι μόνο αυτό: μια μίμησις.

Είναι τελείως άλλο το να διατηρούμε τις παραδόσεις και το δικό μας τρόπο του βίου, και να στοχαζόμαστε πάνω σ' αυτά. Δηλαδή, είναι άλλο να είμαστε ο εαυτός μας, έτσι όπως προκύπτει μέσα από την ιστορία, και άλλο να προσπαθούμε να προσαρμοστούμε σε κάποια καλούπια και συνταγές για το πως πρέπει να είναι ο Ελληνισμός.

Παράρτημα

Συνεχίζοντας κανείς τη περιήγηση στο διαδίκτυο, όλο και κάτι νέο μαθαίνει. Προκύπτει λοιπόν πως δεν επρόκειτο για μιαν αρχαιοφανή παράσταση, οργανωμένη από μιαν αρχαιοφανή ομαδούλα ιστορικά ημιμαθών. Αντίθετα, τα Θερμοπύλεια 2009 ήτανε εκδήλωση οργανωμένη από την ίδια τη πολιτεία, με παρουσία του προέδρου της Βουλής, βουλευτών και πέντε χιλιάδων κόσμου.


Ακόμα κι έτσι, πόσο αλλάζει η σημασία του πράγματος;

Μερικές πρόχειρες σκέψεις: Η πολιτεία δεν φημίζεται για την αρχαιομάθεια της. Και το κυριώτερο, υπάρχουν μεγάλες αντιφάσεις και σοβαροί περιορισμοί με τη γενικότερη πολιτική που επικρατεί. Μια ενίσχυση της ιστορικής συνείδησης του Ελληνισμού είναι αναγκαία, αλλά..., ας μην ελπίζουμε και είθε να μη γίνει από τη πολιτεία...

-.